طرحی نو درانداریم

دنبال نمایندگان واقعی جامعه ایران میگردید؟ پس به وبلاگستان مراجعه کنید! نماینده ایران امروز نه جمهوری اسلامی در شکل فعلی ش است و نه خارج نشینانی اند که بیست وپنج سال است برای رسیدن به آزادی، چیزی جز حرف از کوزه اندیشه شان بیرون نریخته است. اهالی وبلاگستان نوک کوه یخ اندیشه های درونی ایران امروزند. آنها طی چند سال گذشته به شکلی بی نظیر وقابل تحسین جامعه خود را منعکس کرده اند. ده ها هزار جوان با کلمات اینترنتی خود در دنیای مجازی اندیشه های سرکوب شده خود را فریاد زده اند. صدای فریاد شما را حتی کسانی هم که خود را به خواب زده اند می شنوند. شما ثابت کردید که سد حکومتی سانسور در مقابل موج پرشتاب اشتیاق به دانستن و بیان کردن خود، مانعی کم مقدار بیش نیست. امروز صدای فریاد آن دختر تهرانی که در محاصره ماموران مبارزه با بی حجابی ست با همت شما تا آن سوی کره زمین هم میپیچد. دوستان! کسی که توانایی نوشتن اندیشه های خود را دارد، قدرت شکل دهی تفکر مردمش را نیز داراست. شما کار دارندگان قدرت را سخت و پر هزینه کرده اید. این فرصتی ست که شاید دیگر هرگز در تاریخ پر نشیب و فراز سرزمینمان تکرار نشود. بیاییم و از قدرت وبلاگستان برای تصاحب آزادی تلاش کنیم. آزادی را به کسی هدیه نمیدهند. آن را باید با تلاش و پایمردی به چنگ آورد. کالایی که پر ارزش تر باشد گران تر هم هست و تصور نمی کنم هیچ کالایی پر ارزش تر از آزادی وجود داشته باشد.
بیایید طرح ایجاد جنبشی واقعی برای نجات کشورمان را از وبلاگستان شروع کنیم. اگر امروز آگاهانه تصمیم بگیریم و عمل کنیم، فردا با دلقکی مثل احمدی نژاد یا محافظه کاری مثل خاتمی که مصالح نظام را برمصالح مردمش مقدم می دارد روبرو نمی شویم. بیش از بیست و چند سال است که برایمان تصمیم میگیرند و ما ناتوان از بدست گرفتن سرنوشت خویش آنچه را که بهمان دیکته کرده اند می پذیریم. حالا وقت سرپیچی ست. به قسمت انتصابی حکومت نشان دهیم که با مردمی آگاه و مصمم روبروست. گزینه خود را به آنها دیکته کنیم. یادشان بیندازیم که ما آنها را بر صندلی قدرت نشانده ایم واراده ما هر لحظه می تواند قانونی را که در غیاب ما وبدون سوال کردن از ما نوشته اند باطل نماید. اگر قدرت خود را از همین حالا جمع کنیم و انرژی خود را بر سر ایجاد جنبشی که توان و جرات دفاع از حقوقمان را داشته باشد، متمرکز نماییم، وقت کافی برای جا انداختنش و به زانو در آوردن بخش انتصابی حکومت در مقابل خواسته مان خواهیم داشت. بخش روشنفکر جامعه ایران در وبلاگستان نشسته است. ناامیدی را دور بریزیم واندیشه مان را به کار گیریم. تعدادمان زیاد است. بسیار زیادتر از آنچه خودمان فکر می کنیم. کافی ست هرکس نظر خود را در وبلاگش بنویسد. از نوشتن ایده خود و بحث بر سر آن ترس نداشته باشیم. اگر امروز ساکت بمانیم، فردا نفرین فرزندانمان و قضاوت تلخ تاریخ را با خود خواهیم داشت.